ไม่ว่าโลกของมนุษย์เหงาจะถูกเรียกว่าสีเทา
มองไปทางไหนก็ดูจะมืดมนและเหน็บหนาว
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ว่าจะเล็ก..จะใหญ่ ซึ่งถูกเรียกว่า..ความหวัง
ล้วนแต่มีอยู่ในโลกสีเทากันทั้งนั้น ถึงคุณจะปฏิเสธว่าไม่มี
เชื่อเลยว่าต่างก็มีแอบไว้ส่วนใดส่วนหนึ่งแหละน๊ะ
ถ้าไม่มีการจุดความหวัง ต่อให้ในโลกสีเทาไม่มืดสนิท
แค่มันก็ดูมืดมน และคงจะเริ่มมืดสนิทในสักวัน

และหากไม่มีมุมสว่างที่เรียกว่า “ความหวัง”
โลกใบนั้นก็คงถูกความสิ้นหวังกลืนกิน จนชีวิตดับหม่นแน่นอน
ต่อให้บางคนเถียงว่า ไม่มี..ไม่ต้องการหรอก ความหวัง
ก็เชื่อว่าคุณก็ต้องมีแอบไว้ที่ไหนสักที่ในโลกสีเทาของใครคนนั้น
เพรากหากคุณยังไม่ล้มเหลวในชีวิต ความหวังของคนคือสิ่งที่ทำให้ก้าวเดิน
..เคยได้ยินไหน...ความล้มเหลวของชีวิตคือ...การสิ้นหวัง...ของ
มนุษย์บางคน หากคุณยังไม่มีความหวัง
ไม่ว่าคุณจะกำลังค้นหา หรืออยาอยู่นิ่งๆก็ตาม
ก็เชื่อว่าหากคุณถูกโลกสีดำนั้นคุกคลาน
คุณก็ต้องหลีกหนีกันทั้งนั้น

สร้างมุมสว่างให้กับตัวเอง...โลกคนเหงาอยู่ไม่มืดมิด
ก็คงเพราะยังมีความหวังต้านทานความมืดมนเลยเป็นสีเทาล่ะมั้ง
....แล้วบางที การเดินทางเพื่อ..สมหวัง
ก็คงสนุกจนมองโลกสีทึบดูสว่าง...


*****************