ห่ ว ง ห า อ า ท ร
เหนือฟ้ายัง...มีฟ้า...เวหากว้าง
แต่ใครเล่า...อ้างว้าง...เหมือนอย่างฉัน
ต้องกอดหมอน...นอนสะอื้น...กับคืนวัน
เหลือเพียงฝัน...ที่บั่นทอน...ภาพหลอนใจ
เธอไปดี...มีสุข...ไม่ทุกข์โศก
อยู่ในโลก...อันงดงาม...ความแปลกใหม่
บรรยากาศ...ของแสงสี...ศิวิไล
พรากเธอไป...จากฉัน...นิรันดร์กาล
ลืมความหลัง...ครั้งเก่า...ซึ่งเราสอง
เคยเล่นน้ำ...ในลำคลอง...ท้ายหมู่บ้าน
เคยสัญญา...ต่อกัน...เมื่อวันวาน
จะขมหวาน...ขอรักกัน...จนวันตาย
เพียงสามเดือน...เธอเลือนลับ...ไม่กลับหลัง
ที่วาดหวัง...ก็วาบวับ...ดับสลาย
แม้ข่าวคราว...ไม่เล่าแจ้ง...ไม่แพร่งพราย
เธอลืมกลิ่น...สาบควาย...ที่ปลายนา
พ่อแก่แม่เฒ่า...ก็เศร้าสร้อย
เฝ้ารอคอย...กลอยใจ...ที่ใฝ่หา
จำเนียรกาล...ผ่านไป...หลายเพลา
มีแต่คราบ...น้ำตา...ความตีบตัน
จะลืมฉัน...ลืมสัญญา...ไม่ว่าหรอก
ถึงช้ำชอก...หมองหม่น...จะทนกลั้น
แต่พ่อแม่...ที่แก่กาย...เดียวดายนั้น
นับวันน่า...อนาถ..ถ้าขาดเธอ.
Bookmarks