ถึ ง เ ธ อ . . . . ผู้ ท้ อ แ ท้
สำหรับเธอ......ผู้ท้อแท้...เพราะแพ้พ่าย
เธอปวดปร่า...น้ำตาพราย...ลงอาบหน้า
ทั้งหมดหวัง...หวั่นไหว...ในวิญญาณ์
กลายเป็นคน...ไร้ค่า...สิ้นสำคัญ
กลางคลื่นเกลียว...เชี่ยวกราก...และขวากหนาม
ผู้เข้มแข็ง...จัดฝ่าข้าม...พ้นหยามหยัน
หากอ่อนแอ...ต่อแผลพิษ...นิจนิรันดร์
ไม่มีวัน...จะสมหวัง...แม้ครั้งครา
เมื่อล้มได้...ย่อมลุกได้...มิใช่หรือ
เธอมีมือ...มีหัวใจ...ไว้ใฝ่หา
เริ่มต้นใหม่...ในวันนี้...มิรอรา
มองหนทาง...ข้างหน้า...ขอบฟ้าไกล
ตราบตะวัน...ยังส่องหล้า...เจิดจ้าแสง
เธอจักต้อง...เริงแรง...ด้วยฝันใฝ่
ฝ่าความยาก...หุบเหว...และเปลวไฟ
สู่หลักชัย...แห่งชีวิต...พบอิสรา
เวลาและวารี....ยังรี่ไหล
บอกถึงความ...เป็นไป...ปริศนา
หากหยุดยืน...ระทดท้อ...ต่อชะตา
เธอจะยิ่ง...ไร้ค่า...ต่อสังคม
ถึงเธอผู้...ท้อแท้...ต่อแผลพิษ
มองชีวิต...ให้สวยใส...ใช่ขื่นขม
ผ่านบทเรียน...ความสิ้นไร้...กับสายลม
คนหกล้ม...ย่อมลุกได้... อีกไม่นาน
[WMA]up/file/56485.wma [/WMA]
Bookmarks