เพราะมากจ้ะเจน...8)....แต่เศร้าอ่ะ.....เมื่อไหร่จาแต่งกลอนหวานๆหื้อเปิ้นเพ้อพ่องหา...
เพราะมากจ้ะเจน...8)....แต่เศร้าอ่ะ.....เมื่อไหร่จาแต่งกลอนหวานๆหื้อเปิ้นเพ้อพ่องหา...
เพียงความฝันคืนวันวานที่ผันผ่าน
ช่างยาวนานด้วยความรักถูกผลักหนี
แม้ยามนอนใจเคยมั่นรักกันดี
เอ่ยวจีว่ารักมั่นสัญญาใจ
ยามนิทราเอนกายาลงอิงแอบ
สองใจแนบพิงชิดกันไม่หวั่นไหว
ยามหลับฝันใจเธอนั้นอยู่หนใด
ขอตามไปไม่ขอห่างทางนิรันดร์
คราวอาทิตย์อัสดงคงพบหน้า
เจ้าแก้วตาคืนสู่รังแห่งวังฝัน
ดวงหทัยเฝ้าโหยหาคอยจำนรรจ์
ได้สุขสรรค์ในรังแห่งวิมานพรหม
รังสวรรค์เคยชื่นหวานมาพาลหาย
มากลับกลายเป็นรังแห่งรักขม
ดวงหทัยถูกพรากไกลใจระทม
เอนกายล้มลงแนบหมอน....นอนซับ...หยาดน้ำตา
เธอจากไปแต่ทำไมไม่หายเศร้า
หรือเธอเอาความเศร้ามอบให้ฉัน
อรุณแจ้งตะวันลับผ่านหลายวัน
ใจยังฝันหวนถึงวันแรกพบเจอ
อยากเสนออยู่ข้างเธอใจเพ้อหา
มองในตาคงไม่กล้ารับข้อเสนอ
เธอเปลี่ยนไปเธอไม่ใช่คนเคยเจอ
ฉันละเมอคิดถึงเธอ....ยามรุ่งอรุณ
"รัก" และ "กำลังใจ" ฉันมีไว้เพื่อแบ่งปัน
รักจากไกลใจไม่หายคลายเศร้าโศก
อยู่ในโลกแห่งความเศร้าเขาไม่เห็น
รักจากไปไม่หันมาอย่างชาเย็น
ดุจเหมือนเป็นคนแปลกหน้าคราพบเจอ
มีบ้างไหมคนเข้าใจในความเศร้า
อันตัวเรายังเฝ้ารอรับข้อเสนอ
ไม่เดียดฉันท์ใจที่ร้าวเศร้าละเมอ
ขอเป็นเธอได้ไหมมอบใจให้กัน
แสงสดสวยยามอรุณกรุ่นกลิ่นหอม
เคยดมดอมเคยชมชื่นระรื่นหวาน
แต่ดวงใจถูกพรากไปให้ร้าวราน
ที่เคยหวานก็พาลขมจมลงดิน
แสงสดสวยจากฟ้าใหม่ยังไม่เห็น
ด้วยลำเค็ญใจนักหนาพาถวิล
หากมีใจดวงใดพาฉุดจากดิน
ใจคงสิ้นหายจากเศร้า...ที่เราจมมานาน...
...มีใครเคยเหงาเหมือนเราบ้างมั้ย
อยากบอกว่าใจตอนนี้มันเหน็บหนาว
เหมือนอยู่บนโลกนี้กับท้องฟ้าและดวงดาว
ไม่มีใครเป็นเพื่อนเรายามเหงาใจ...
...อยากมีใครคอยยืนอยู่เคียงข้าง
ยามที่ใจอ้างว้างและหวั่นไหว
คอยช่วยเป็นเช่นดังกำลังใจ
หากวันใดสิ้นหวังและอ่อนแรง...
ในวันนี้มีเพียงเดือนดาวเคียงข้าง
ใจอ้างว้างทุกค่ำคืนแสนเหน็บหนาว
อยากมีใครคอยอยู่เยือนเป็นเพื่อนเรา
ใจที่เหงาคงสมหวังมีกำลังใจ
ดั่งอยู่ในโลกโดดเดี่ยวแลอ้างว้าง
คนเคียงข้างไม่รับรู้อยู่หนไหน
ขอใจเธอมาเยียวยารักษาใจ
รับรู้ไว้ว่าใจสองครองชั่วกาล
กำลังใจคอยเติมให้กันและกัน
มอบทุกวันรักต่อเติมเพิ่มความหวาน
สร้างสิ่งดีให้คงอยู่นานเท่านาน
จวบจนวันดาวเดือนดับลับโลกา..........
รุ่งอรุณ......เคยตื่นมาสบตาคนรัก
นอนหนุนตักทักทายได้จ้องหน้า
มองน้ำค้างพรั่งพร้อมยอดหญ้าคา
แวววับวาเห็นใบหน้าของสองเรา
ไม่เคยเศร้าไม่เคยเหงาเราหวานชื่น
ยิ้มระรื่นหลับหรือตื่นค่ำคืนเช้า
แต่วันนี้ไม่มีเธอเหมือนวันเก่า
เหลือเพียงเงาคนใจเศร้านั่งเหงาใจ
"รัก" และ "กำลังใจ" ฉันมีไว้เพื่อแบ่งปัน
รุ่งอรุณพลันตื่นมาก็ปวดร้าว
ลมความเหงาสะกิดใจให้ร่ำร้อง
เจ็บปวดร้าวดั่งใจนี้ถูกจำจอง
ได้เพียงมองแสงอรุณใจวุ่นวน
คนเคยอยู่เคียงคู่เงาเขาไปแล้ว
ยังไม่แคล้วอยากร้องขอสักพันหน
โปรดคืนมามองดวงใจที่อับจน
ยังสับสนในหนทางที่ร้างรอ
อยากจะเป็นเช่นตะวันที่ทอแสง
ส่องเต็มแรงสาดแสงไปไม่เคยท้อ
ให้ไออุ่นสิ่งรอบข้างอย่างเพียงพอ
ใจเราหนอช่างอ่อนแอ...แย่เต็มทน...
รุ่งอรุณสายนี้ช่างเศร้า
ปวดร้าวทรวงแน่นโศกา
หงอยเหงามืดมนอุรา
กายาเงียบเงียบชาเย็น
รุ่งอรุณ ฉายแสงแห่งความเศร้า
สายลมเหงาก็พัดมาพาใจหาย
เหตุใดหนอใจยังท้อไม่เว้นวาย
ยังมิคลายหายความโศกโลกมืดมน
โปรดเถิดใจเลิกอาลัยตัดใจเถิด
ขอวอนเปิดประตูใหม่ให้หลุดพ้น
จากวังวนแห่งความเศร้าร้าวสุดทน
เลิกสับสนจากทางเก่าที่เขาเมิน
เปิดตาใจมองให้ไกลถึงขอบฟ้า
มีสายตาคอยห่วงใยไม่ห่างเหิน
พร้อมมอบใจร่วมเคียงข้างทุกทางเดิน
พร้อมเผชิญกับปัญหาอย่างท้าทาย
เลิกไขว่คว้าวิ่งตามหาความว่างเปล่า
วิ่งตามเงาของหัวใจไร้ความหมาย
แท้ที่จริงความหมายนี้คงไม่ไกล
ให้วันใหม่ฉายแสงงาม...เหมือนดังเดิม
Bookmarks