อรุณรุ่งแสงสาดส่องมองขอบฟ้า
เป็นเวลาต้องตื่นมาจากความฝัน
ในภวังค์แห่งจิตจินตนาการ
ดวงตะวันพาจากเพ้อเจอความจริง
อาทิตย์เอยเจ้าปลุกฉันทำไมหนอ
ปล่อยให้รอจมกับฝันพอประวิง
ด้วยความฝันช่างแสนดีในทุกสิ่ง
แต่ความจริงกลับรวดร้าวหนาวในทรวง
ใจอยากไปหนีให้ไกลจากตรงนี้
ไปในที่พอให้คลายหายเคว้งคว้าง
อยู่ไม่ไหวใจอ่อนล้าเหลือกำลัง
อยากจะหวังโบยบินไปให้ไกลตา
สาริกาบินมาร้องรำเป็นคู่
ช่างหดหู่ในใจเราเศร้าหนักหนา
ใยมาเย้ยกันหนอเจ้าสาริกา
หากเมตตาโปรดพาใคร...ให้มาคู่ฉัน..บ้าง
Bookmarks